Gräil, wäis leibt ean leabt!

Off deare Welt gebbts nur oa Gräil,

wann`s ach oft hääßt, do eaß näit väil,

saat, woaß ihr wollt, doaß ea`ß nur Neid,

fir e fruh Fest hu mir stets Zeit.

 

Seat emuel rond die Gäjens o,

außer us`m Gräil eaß sost naut do,

irscht kimmt Berlin, Bonn ean Gäiße,

dann keme mir, wann se us läiße.

 

Guckt auch nooch d`m Wingetsberk im,

all douse us beneire drim,

wäi leicht kimmt mr do owe droff,

do zäikt oam jed aalt Koiche noff.

 

Woas hu mir doach fir Bahne all,

däi laafe iwr Hin ean Dall,

eans Weltboad, Räidborn, Eawschgiis,

fihrt schunn elao die Bimbellis.

 

Mainweserbooh nooch Sid ean Nord,

ean Boutschbach eaß de Imsteigort.

Zou de Autobooh stellt Gräil d`s Land,

Butzbach de Noome, weil`s miih bekannt.

 

De Zu ean Spoatt, der eaß bei us,

wäi ogeburn bei Kloa ean Gruß,

fir Feiern, Spaß, Geselligkeit

nimmt mr sich häi aach stets die Zeit.

 

Manschettebauern, Gräiler Weand,

do driwer lacht bei us jed Keand,

mir soi lustig ean denke so,

wer d`lengst leabt kritt die Eisebooh.

 

Vom Gräiler Weand hot jeder woaß,

doaß eaß koan Weand, Humor eaß doaß,

doaß lernt sich näit, doaß leiht schunn drean

eam birnche vo de kloane Keann.